Funkcjonalne badanie miednicy

Funkcjonalne badanie miednicy – podstawy

Dno miednicy jest często pomijane i nieprawidłowo interpretowane podczas badania ruchu. Dno miednicy jest integralną częścią zarówno oddechu jak i ruchu. To są dobre informacje, ponieważ pozwala nam to wykorzystywać ruch do ocenić dna miednicy. To jest istotne ze względu na wrażliwość struktury miednicy. Bardziej inwazyjne podejście, takie jak bezpośrednia palpacja dna miednicy jest kompromisem pomiędzy bezpieczeństwem zarówno praktyka jak i klienta.

Rozpoczynanie od badania ruchu buduje bezpieczeństwo w układzie nerwowym. Dodatkowo, badanie ruchu również umożliwia praktykowi wykonanie badania dna miednicy, gdzie bezpośredni kontakt z dnem miednicy jest poza jego zakresem pracy.

Istnieje kilka zasad badania ruchu do rozważenia przy badaniu dna miednicy. Obejmują one badanie funkcjonalne, angażują biomechanikę i sposób na utrzymanie bezpiecznego zbiornika. Rozróżnianie reakcji układu nerwowego od reakcji strukturalnej staje się podstawą badania funkcjonalnego. Następnie, musimy dobrze zrozumieć zaangażowaną biomechanikę, ponieważ dno miednicy jest fundamentem dla aparatu oddechowego, dno miednicy uczestniczy praktycznie w każdym możliwym ruchu. I co tak naprawdę najważniejsze w jaki sposób utrzymujemy bezpieczny zbiornik. Dno miednicy jest wrażliwym, napędzanym limbicznie aspektem naszej struktury i musimy zachować ostrożność tak byśmy nie przestymulowali układu nerwowego.

Czym jest Badanie Funkcjonalne?

Rozbierzmy badanie funkcjonalne na istotne części. Istnieją dwie główne kategorie dla tego procesu: reakcja układu nerwowego i strukturalna. Każda z nich posiada unikalne niuanse i progresje.

Pierwszą kategorią jest reakcja układu nerwowego. W celu przeprowadzenia jakiejkolwiek formy badania, układ nerwowy musi prawidłowo reagować. To ustanawia jakiś poziom podstawowy do którego ciągle się odnosimy. Bez tego poziomu nie wiedzielibyśmy kiedy układ nerwowy zmienia tryb z parasympatycznego na tryb pobudzenia sympatycznego autonomicznego układu nerwowego.

Przy braku obciążenia bodźcem lub jego niskim poziomie, układ nerwowy powinien posiadać zdolność do odpowiedniego reagowania lub działać prawidłowo. To jest parasympatyczny tryb reagowania. Możemy zdefiniować prawidłowe reagowanie na kilka sposobów.

Jednym ze sposobów zdefiniowania prawidłowej reaktywności jest ocena tego jak układ nerwowy odpowiada na specyficzny bodziec. Mechanoreceptory znały te odpowiedzi kiedy układ nerwowy był w trybie parasympatycznym. Te prawidłowe odpowiedzi zmieniają się przy pobudzeniu sympatycznego układu nerwowego. Nie oceniamy tylko odpowiedzi ruchowej. Oceniamy odpowiedź ruchową w kombinacji z odpowiedzią układu nerwowego. W celu optymalizacji naszego badania, te dwie części muszą być połączone w procesie tak by ocenić jak układ nerwowy reaguje na ten ruch.

Drugim aspektem jest reakcja strukturalna. Istnieje progresja od delikatnej do drażniącej i od prostej do wyrafinowanej. Używamy stopniowej progresji, tak byśmy mogli znaleźć specyficzny próg gdzie układ nerwowy ma możliwość odpowiedniego reagowania na punkt w którym ruch stymuluje pobudzenie odpowiedzi z sympatycznego układu nerwowego. To jest idealny punkt, w którym możemy dodatkowo zweryfikować związek przyczynowy reakcji sympatycznej.

Kiedy pracujemy z dnem miednicy, należy zachować ostrożność. Dno miednicy jest limbicznie połączone z przetrwaniem, eliminacja, płciowością i reprodukcją. Nasze spektrum doświadczeń waha się od przyjemnych do traumatycznych. Te doświadczenia później stają się asocjacjami. Te asocjacje mają zatem wbudowane bodźcowanie neurologiczne, które pojawiło się na przykład kiedy wydarzenie stało się doświadczeniem. Kiedy stymulujemy dno miednicy wykorzystując oddech lub ruch, również stymulujemy asocjacje, które są powiązane z tymi doświadczeniami z przeszłości. Te doświadczenia i powiązane z nimi odczucia mogą być świadome, bądź nieświadome. Podczas pracy z dnem miednicy, istotne jest monitorowanie pobudzenia sympatycznego układu nerwowego.

Jak tylko układ nerwowy naszego klienta wzbudzi swoją czujność ze względu na dostrzeżenie zagrożenia, jako praktycy musimy zachować czujność, by wyciszyć zaobserwowane podczas badania zagrożenie. Progresja ruchu przez którą was przeprowadzę jest silnym zestawem oceny, który ma potencjał do przestymulowania asocjacji limbicznych. W celu utrzymania bezpiecznego zbiornika, musimy zapytać układ nerwowy czy czuje się bezpiecznie podczas drogi

Aparat Oddechowy

To jest ogólny przegląd aparatu oddechowego, abyśmy mogli się skupić na tym jak dno miednicy współgra z oddechem i oddychaniem. Wewnętrzny Łańcuch Kinetyczny, wpływa praktycznie na każdy system w ciele: symfonię biomechaniki, cztery systemy krążeniowe i układ nerwowy. Wewnętrzny Łańcuch Kinetyczny jest naprawdę niezwykły.

Cztery systemy krążeniowe posiadają dwie unikalne składowe: dwa pasywne i dwa aktywne systemy. Krążenie płynu mózgowo-rdzeniowego i układ limfatyczny są systemami pasywnymi; ruch działa jak pompa dla tych systemów. Z drugiej strony układ sercowo-naczyniowy i oddechowy mają aktywne pompy – przepony. Dno miednicy jest przeponą na dnie naszego cylindra rdzenia (core’u). Dlatego przepona miednicy szybko reaguje na oddech i oddychanie.

Układ oddechowy również odnosi się do wymiany tlen-dwutlenek węgla. Płuca są w istocie gąbką, nie posiadają zdolności do samodzielnego kurczenia się. Zamiast tego, płuca polegają na różnicy ciśnień pomiędzy jamą wewnątrz klatki piersiowej a ciśnieniem atmosferycznym. Kiedy ciśnienie wewnątrz jamy klatki piersiowej spada, ciśnienie atmosferyczne wypełnia pustkę. Podobnie, kiedy to wewnątrz jamy klatki piersiowej wzrasta, gazy w płucach są wydalane do atmosfery. To również może być opisane jako nasiąkanie i wyciskanie.

Podobnie, ciśnienie wewnątrz jamy klatki piersiowej jest również powiązane z ciśnieniem wewnątrz jamy brzucha. W prawidłowej reakcji oddechowej, ten związek jest funkcjonalnie przeciwny. Podczas fazy wdechu, ciśnienie wewnątrz jamy brzucha wzrasta a ciśnienie wewnątrz jamy klatki piersiowej spada. Działanie przeciwne pojawia się podczas fazy wydechu, ciśnienie wewnątrz jamy brzucha spada, a ciśnienie wewnątrz jamy klatki piersiowej rośnie.

Podczas tych faz oddechu, przepona piersiowa jest kopułą uwypukloną w górę, a przepona miednicy jest kopułą uwypukloną w dół. Podczas normalnego oddechu przepony te poruszają się synchronicznie. Obie poruszają się w górę lub obie poruszają się w dół.

Ponieważ te kopuły zwrócone są w przeciwnych kierunkach, ich praca mięśniowa jest również przeciwna. Podczas fazy wdechu kopuła piersiowa porusza się w dół w skurczu koncentrycznym, podczas gdy kopuła miednicy porusza się w dół w skurczu ekscentrycznym. Przeciwna sytuacja pojawia się podczas fazy wydechu. Podczas wydechu kopuła piersiowa porusza się w górę w skurczu ekscentrycznym, a kopuła miednicy porusza się w górę w skurczu koncentrycznym.

Rozpoznawanie faz oddechowych i ich powiązań z działaniem kopuły miednicy jest istotne dla procesu badawczego. Jeśli oceniamy przeciwne działanie do fazy, tworzymy paradoks dla układu nerwowego. Podczas oceny paradoksu ważne jest, abyśmy dalej respektowali stopniowe dawanie wyzwań dla układu nerwowego. Rozpoczynamy ocenę od normalnej odpowiedzi somatycznej, zanim przejdziemy do paradoksalnej.

Paradoks prawidłowej reakcji oddechowej odnosi się do sytuacji, w której części biomechaniczne nie poruszają się synchronicznie. Kiedy ma to miejsce, pojawiają się odruchowe strategie przetrwania. Odruch przestrachu jest jednym z tych strategii. Odruch przestrachu jest reakcją na strach, który nasz system nerwowy interpretuje jako zbliżające się zagrożenie. Na przykład, przechodzisz przez ulicę i zbliża się samochód, który trąbi klaksonem. Twoje ciało reaguje. Ta reakcja jest odruchowym ruchem wynikającym z pobudzenia sympatycznego układu nerwowego: walcz lub uciekaj.

Paradoksalne oddychanie podkręca nasz sympatyczny układ nerwowy. W zależności od częstotliwości i tolerancji stresu, nasz układ nerwowy może i dostosuje się do paradoksalnego oddychania jak do „prawidłowego’. To spowoduje, że nasz układ nerwowy będzie sympatycznie napędzany i będzie znajdował się stanie chronicznego stresu. Niestety, chroniczny stres jest epidemią w naszej kulturze, w której stres wiąże się z nagrodą.

Badanie integracji oddechu i odzyskiwania prawidłowej odpowiedzi oddechowej jest najważniejsze dla regulacji parasympatycznego i sympatycznego układu nerwowego. To dlatego zauważamy analogię „The one ring to bind them all” („Ten jeden pierścień by je wszystkie zespolić”) w odniesieniu do Wewnętrznego Łańcucha Kinetycznego. .

Autonomiczny Układ Nerwowy

Autonomiczny układ nerwowy jest regulatorem funkcji ciała. Monitorowanie funkcji naszych organów, gruczołów i układów krążeniowych jest w większości przypadków nieświadome. Nie musimy myśleć o tych funkcjach. Oddech i oddychanie, jakość naszego oddechu, jest jedynym naszym świadomym działaniem, które może bezpośrednio wpłynąć na autonomiczny układ nerwowy.

Obwodowy autonomiczny układ nerwowy dzieli się na dwie części: parasympatyczny i sympatyczny układ nerwowy. Parasympatyczny układ nerwowy odpowiedzialny jest za odpoczynek, trawienie i odmładzanie. Kiedy nasz układ nerwowy działa w trybie parasympatycznym czujemy się bezpiecznie. Kiedy czujemy się bezpiecznie, nasze procesy cielesne mogą się regenerować i odnawiać. Nasz wrodzony proces zdrowienia zachodzi kiedy czujemy się bezpiecznie. Przeciwnie, sympatyczny układ nerwowy odpowiada za walkę lub ucieczkę. Kiedy nasz sympatyczny układ nerwowy jest pobudzony, wchodzimy w odruchowy tryb przetrwania. Jego głównym priorytetem jest ochrona nas przez dostrzeganym zagrożeniem. To jest absolutnie potrzebna funkcja, przetrwaliśmy jako gatunek, ze względu na zdolność naszego sympatycznego układu nerwowego do zapewnienia nam bezpieczeństwa.

Zmienność rytmu serca jest jednym z namacalnych punktów odniesienia przy ocenie regulacji układ parasympatyczny – układ sympatyczny. Anatomicznie osierdzie dzieli tkankę łączną z przeponą piersiową. Ruch przepony wpływa na rytm serca. Z kolei rytm serca wpływa na regulację układ parasympatyczny – układ sympatyczny. Tolerancję stresu opisuje zdolność do zwiększania tętna do progu zaburzeń sercowo-oddechowych i potem czas potrzebny do powrotu do tętna spoczynkowego; to koreluje ze zdolnością do sympatycznego pobudzenia autonomicznego układu nerwowego i z czasem potrzebnym do wyregulowania w dół z powrotem do trybu parasympatycznego. Podczas gdy jest to prowokacyjne badanie autonomicznej regulacji, bardziej subtelna odpowiedź układ parasympatyczny/ układ sympatyczny pojawia się z każdym wziętym oddechem. Kiedy skupiamy się na naszym wydechu, pobudzamy parasympatyczną odpowiedź.

Fazy oddechu również wpływają na nasz autonomiczny układ nerwowy. Podczas fazy wdechu, kopuła piersiowa porusza się w dół. Ten skurcz koncentryczny wpływa na tkanki osierdzia powodując wzrost tętna. Układ nerwowy reaguje na to napięcie, co powoduje pobudzenie sympatycznego układu nerwowego. Przeciwne reakcje są prawdziwe dla fazy wydechu. Kiedy wykonujemy wydech, kopuła piersiowa porusza się do góry w skurczu ekscentrycznym. Skurcz ekscentryczny wpływa na tkanki osierdzia przywracając zauważalne bezpieczeństwo, tętno spada, a sympatyczny układ nerwowy wyregulowuje się w dół z powrotem do trybu parasympatycznego.

Nasz oddech stał się punktem dostępu przez który możemy bezpośrednio wpływać na nasz autonomiczny układ nerwowy. Przez wieki wojsko i jogini sterowali oddechem, aby zbudować tolerancje na stres zarówno z wewnętrznego jak i zewnętrznego środowiska. Na przykład, umiejętności strzeleckie na poziomie eksperta są umiejętnościami, które obejmują sterowanie oddechem. Na końcu wydechu, kontrolowanej pauzy, strzelec ma optymalny dostęp do swojego zestawu umiejętności. Pomiędzy każdym uderzeniem serca, występuje optymalny spokój od ruchu. W tym idealnym punkcie strzelec znajdzie maksymalną dokładność. Każdy z nas posiada potencjał do odnalezienia spokoju w tej przestrzeni pomiędzy. Jednakże rozwinięcie tej zdolności wymaga procesu stopniowego stawiania wyzwań układowi nerwowemu.

Stopniowa Progresja

Następująca progresja klarowała się przez dekady mojej osobistej praktyki. Uważam to za mapę delikatnego i stopniowego stawiania wyzwań zdolnościom układu nerwowego do odpowiedniego reagowania na ruch. Ważne: to nie jest punkt wyjścia. Praca z dnem miednicy jest stosowna tylko po zaangażowaniu czynności wstępnych dla stworzenie bezpieczeństwa w zbiorniku. Rozpoczyna się od kwalifikacji, że układ nerwowy reaguje prawidłowo, za tym podąża kilka badań globalnych, a następnie analizuje się dokładnie każdą lokalną cegiełkę budującą ruch. Pierwsze dwa wewnętrzne podsystemy grup mięśniowych, m. kolcowy w części krzyżowej/m. wielodzielny i poprzeczny brzucha powinny być dokładnie zweryfikowane i zmapowane przed badaniem dna miednicy. Potem ta progresja dodawana jest do procesu mapowania, przykładając uwagę do tego by nie przestymulować układu nerwowego. Przestymulowanie sympatycznego układu nerwowego nie tylko uniemożliwi Ci prowadzenie produktywnej konwersacji z układem nerwowym, ale również może wygórować objawy jednostki. Te objawy są strategiami radzenia sobie, które ich układ nerwowy wykorzystuje by zachować ich bezpieczeństwo.

Funkcjonalne badanie miednicy w koncepcji DNA

Ruch dna miednicy nie może być oceniany z wykorzystaniem strategii feed-back. Dno miednicy może być tylko oceniane z ruchem przy wykorzystaniu strategii feed-forward. To tak właściwie ma wiele zalet. Etap planowania motorycznego ruchu pozwala układowi nerwowemu wykorzystać preferowaną strategię. To daje praktykowi optymalną możliwość oceny układu nerwowego. Dopełnienie tej pętli Feed-Back jest jedną z 5 Istotnych Umiejętności Dynamicznego Badania Nerwowo-mięśniowego™

Stopniowa Progresja: Badanie Ruchu

• Kombinacja
• Połączenie badania zewnętrznego i wewnętrznego dna miednicy (PF) wykorzystuje ruch szkieletu kończyn by wpływać na dno miednicy.
• bilateralna rotacja wewnętrzna kości udowych ~ przednie PF koncentrycznie/tylne PF ekscentrycznie
• bilateralna rotacja zewnętrzna kości udowych ~ tylne PF koncetrycznie/przednie PF ekscentrycznie
• Odsuwanie kolan od siebie w leżeniu na plecach ze zgiętymi nogami – wykorzystaj jeden bloczek dla zablokowanej nogi, tak by stopy były na różnej wysokości Stopy ułożone na odległość guzów kulszowych ~ dno miednicy po stronie zbalokowanej nogi działa izometrycznie/ dno miednicy po stronie odsuwającej się nogi działa ekscentrycznie

Koncetryczny

• Skurcz koncentryczny dna miednicy jest powszechnie znany jako skurcz Kegla. Możemy być bardzo szczegółowi jeśli chodzi o koncentryczne funkcje różnych obszarów.
• pee-gal ~ zatrzymywanie strumienia moczu
• poo-gal ~ skurcz odbytu
• va-gal ~ wciąganie pochwy w górę i w dół

Paradoksalny

• kaszel/kichanie ~ przepony oddalają się od siebie
• Zwiększanie ciśnienia wewnątrz jamy brzucha – przepony poruszają się w kierunku do siebie
• Odpowiedź przestrachu – zgięcie i bilateralna rotacja wewnętrzna kończyn z wdechem i zwiększeniem ciśnienia wewnątrz jamy brzucha
• Notatka: Odpowiedź przestrachu jest bodźcem na wysokim poziomie i może być używana tylko jeśli wszystkie poprzednie ruchy mają prawidłową reaktywność.

Ekscentryczny

• Pozycja “martwego robaka” w leżeniu na plecach – dłonie do kolan, układając stawy jeden nad drugim od barków do kostek. Delikatna przeciwna aktywacja, długi pełny głęboki oddech.
• Notatka: ekscentryczna aktywacja dna miednicy jest bodźcem na wysokim poziomie i może być używana tylko jeśli wszystkie poprzednie ruchy mają prawidłową reaktywność.

Globalny

• Kontynuowanie zwiększania trudności wyzwań ruchowych. Te wyzwania integrują szkielet kończyn działający na cylinder rdzenia (core’u)
• Wariacje “Martwego Robaka”:
• Zamknięty łańcuch rąk
• Zamknięty łańcuch stóp
• Łańcuch otwarty
• Kontralateralny wyprost rąk/nóg
• Dmuchanie balona ~ stawia wyzwanie integracji ruchu i rozwojowi zwiększania ciśnienia w wewnętrznej jamie brzucha
• Stopy wykonują ruch jazdy na rowerze
• Aktywacja balonów wewnątrz jamy brzucha/ wewnątrz jamy klatki piersiowej – jest to bodziec ruchowy na najwyższym poziomie, który stymuluje zaburzenie sercowo-oddechowe
• Uwaga: Aktywacja balonów dotyczy tylko wysoce uwarunkowanych atletów

Podsumowanie:

Dno miednicy jest wysoce uwrażliwioną strukturą, która jest często pomijana w procesie badania. Kiedy pracujemy z oddechem i z oddychaniem, jest to absolutnie niezbędne by dno miednicy otrzymało odpowiednią ocenę. Odzyskiwanie odpowiedniej reakcji układu nerwowego na dno miednicy może stanowić głęboką jeśli nie zmieniającą życie korzyść dla Twoich klientów.

Autor: Joseph Schwartz

Joseph Schwartz wystąpił podczas trzeciego dnia Polish Fascia Symposium 2020 ze swoim wykładem “Jak powięż i tkanka łączna odnoszą się do 5 głównych łańcuchów kinetycznych”. Zachęcamy do obejrzenia tego ponad godzinnego wystąpienia.