Tendinopatia

Jako fizjoterapeuci, osteopaci i integratorzy strukturalni z kilkudziesięcioletnim doświadczeniem klinicznym, praktycznie każdego dnia pracujemy z tendinopatią. W poniższym artykule przedstawiamy jedynie wycinek naszej wiedzy. W o wiele szerszym zakresie (diagnostyka oraz klinika) zajmujemy się tym tematem podczas naszego kursu Masażu Tkanek Głębokich, do którego serdecznie zachęcamy wszystkich terapeutów (również studentów).

Tendinopatia – etiologia

Tendinopatia, to schorzenie dotyczące ścięgna. Charakterystyczne objawy to ból, ograniczony zakres ruchomości, obrzęk a także bolesność palpacyjna w okolicy zgrubienia ścięgna.

Ścięgna są to włókna zbudowane z tkanki łącznej. Posiadają biało srebrzystą barwę. Ich główną funkcją jest przeniesienie siły skurczu z mięśnia na kości. Kształt samych ścięgien jest uzależniony od budowy i rodzaju mięśnia, którego są przedłużeniem.

Ze względu na to, że problemy w okolicy ścięgna dotyczą głównie osób aktywnych fizycznie, mechanizm prowadzący do powstania dysfunkcji jak i proces rehabilitacji został napisany pod kątem treningowym.

Do czynników ryzyka predysponujących do powstawania tendinopatii należy wiek, płeć, czynniki hormonalne, otyłość a także błędy treningowe. Na wiek, płeć i bezpośrednio czynniki hormonalne niestety nie mamy wpływu jednak na pozostałe aspekty jak najbardziej. Biorąc pod uwagę fakt, że ścięgno negatywnie reaguje na kompresję warto podczas sekcji treningowych skupić się na rozciąganiu taśm mięśniowych, które mogą bezpośrednio wpływać na korelacje ze ścięgnem.

Tendinopatie często dotyczą ścięgien mięśni stożka rotatorów, prostowników nadgarstka i palców. Jednak zdecydowanie królem dysfunkcji w świecie ścięgien jest Achilles. Problemy bólowe w przebiegu tendinopatii charakteryzują się okresami remisji jak i spotęgowanego bólu. Ból jest często wynikiem braku elastyczności i sumowaniem się mikrourazów. Pacjenci zazwyczaj skarżą się na ból i sztywność poranną, która po rozchodzeniu zazwyczaj ustępuje. Sportowcy często w drodze na trening odczuwają dyskomfort, a także w drodze powrotnej. Jednak podczas samego treningu zapominają o dokuczliwym problemie.

Ze względu na to, że zapalenie Achillesa, aż w 50 procentach towarzyszy biegaczom, warto zastanowić się co do tego predysponuje. Poza pomijaną często rozgrzewką, jak i wyborem odpowiedniego podłoża do aktywności duże znaczenie ma uprawianie biegów sprinterskich pod górę.

W świecie sportu i osób aktywnych fizycznie często jest pomijany aspekt adaptacyjny organizmu ludzkiego w odpowiedzi na bodźce treningowe. Na przeciążenia wpływa dysbalans między intensywnością i obciążeniem ćwiczeń w stosunku do możliwości fizjologicznych sportowca.

Aby zadbać o właściwą ergonomię i pracę naszych ścięgien należy popracować nad poprawą siły mięśniowej a także polepszyć wydolność i tolerancje organizmu na wysiłek, nie zapominając przy tym o niezbędnym czasie, który pozwoli zawodnikowi przygotować cały organizm pod kątem fizjologii.

Kolejnym czynnikiem predysponującym do tendinopatii jest zapominanie o sile płynącej z centrum, za które odpowiadają mięśnie głębokie pełniące funkcje stabilizacyjną. Poprzez zaniedbanie tej części układu mięśniowego dochodzi do licznych kontuzji i przeciążeń. Mięśnie fazowe odpowiedzialne za dynamiczną pracę są przeciążone, ponieważ mięśnie odpowiadające za utrzymanie stabilizacji są wyhamowane. W związku z tym, że ścięgna są przedłużeniem mięśni, to co ma wpływ na mięśnie bezpośrednio odzwierciedla stan ścięgien.

Zazwyczaj świeża tendinopatia cechuje się większą bolesnością, jednak jest bardziej podatna na rehabilitacje. Utrzymujący się stan przewlekłego bólu znacząco zmniejsza efekty skutecznej pracy z pacjentem, ponieważ przestaje pełnić funkcję ostrzegawczą i dochodzi do sensytyzacji obwodowej. Długotrwały stan często przechodzi w zwyrodnieniową tendinopatię. Charakteryzuje się ona mniejszą bolesnością, jednak struktura jest znacznie bardziej osłabiona i mniej odporna na urazy. W związku z tym w kategorii leczenia tendinopatii kierowanie się brakiem bólu w celu zakończenia procesu rehabilitacji jest błędne.

Tendinopatia – terapia

W celu wybrania odpowiedniego sposobu rehabilitacji niezbędne jest poznanie mechanizmu, który doprowadził pacjenta do problemów bólowych. W momencie, kiedy nie dojdzie do zmian w sposobie prowadzenia treningu sama rehabilitacja ma jedynie charakter objawowy i krótkofalowy.

Terapeuci w zależności od cech osobniczych pacjenta i rodzaju objętego zmianami chorobowymi ścięgna wybierają jako narzędzie terapeutyczne ćwiczenia ekscentryczne, szczególnie promowane w przypadku zapalenia ścięgna Achillesa (protokół Alfredsona). Zdarza się, że satysfakcjonujące wyniki przynoszą ćwiczenia izometryczne. Według badań przeprowadzonych w 2015 roku ciekawe rezultaty przynosi wykorzystanie treningu siłowego ekscentrycznego w przypadku tendinopatii stożka rotatórów.

Poza ćwiczeniami, które w przypadku zmagania z tendinopatią tworzą fundament warto poszerzyć pracę o terapię manualną i skupić się na badaniu całościowym pacjenta, w celu odnalezienia być może odległych restrykcji, które mogą predysponować do problemów zdrowotnych pacjenta. W celu potwierdzenia diagnozy wykonuje się badanie USG na podstawie którego ocenia się morfologie i ciągłość badanego ścięgna a także unaczynienie ościęgna.

A. Jegier, K. Nazar, A. Dziak ,,Medycyna sportowa’’ PZWL Warszawa 2013 A.Frederick C. Frederick, T.W Myers ,,Stretching powięziowy’’ Edra 2014
Salvador Israel Macías-Hernández, Luis Enrique Pérez-Ramírez Trening siłowy ekscentryczny w przypadku tendinopatii stożka rotatorów 2015

Jak może pomóc Masaż Tkanek Głębokich

Porady dla Twoich pacjentów

Co to jest tendinopatia stożka rotatorów

Tendinopatia stożka reaktorów jest to zapalenie ścięgna, którego jednym z głównych objawów jest ból. Zazwyczaj dotyczy to ścięgna w pobliżu stożka rotatorów, czyli grupy mięśni i ścięgien, które pomagają w ruchach ręki i barku. Choroba ta może być spowodowana czynnikami takimi jak częste używanie ręki, stan zapalny, urazy czy procesy starzenia. Leczenie polega na zastosowaniu terapii fizycznej, farmakoterapii i w rzadkich przypadkach na operacji.

Ile trwa leczenie zerwanego ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego

Czas trwania leczenia zerwanego ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego zależy od kilku czynników, takich jak:

• Czas i jakość opieki medycznej: im szybciej i skuteczniej jest wdrożone leczenie, tym krócej trwa proces rehabilitacji.
• Stopień uszkodzenia ścięgna: jeśli jest to pełne zerwanie, czas leczenia może być dłuższy niż w przypadku naciągnięcia.
• Wiek i stan zdrowia pacjenta: młodsi i bardziej zdrowi pacjenci często szybciej się regenerują.
• Wdrożenie odpowiedniej terapii: ćwiczenia i masaże, a także fizjoterapia, przyspieszają proces zdrowienia.

Średnio, czas leczenia zerwanego ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego wynosi od 4 do 6 miesięcy. Warto jednak pamiętać, że każdy przypadek jest inny i czas trwania leczenia może się różnić.

Jak długo trwa zapalenie ścięgien

Czas trwania zapalenia ścięgien może się różnić w zależności od przyczyny i nasilenia zapalenia. W przypadku łagodnego zapalenia ścięgien, może ono ustąpić w ciągu kilku dni do kilku tygodni za pomocą leczenia zachowawczego, takiego jak odpoczynek, unikanie działań prowadzących do pogorszenia stanu, fizjoterapia i stosowanie leków przeciwzapalnych.

W przypadku bardziej zaawansowanego zapalenia ścięgien, leczenie może trwać nawet kilka miesięcy. W takim przypadku ważne jest, aby skonsultować się z lekarzem i stosować się do jego zaleceń, aby uniknąć powikłań i uzyskać jak najszybsze wyleczenie.

Co jest dobre na zapalenie ścięgna

Zapalenie ścięgna można leczyć za pomocą:

• Leczenia farmakologicznego: stosowanie leków przeciwzapalnych i przeciwbólowych, takich jak ibuprofen, diclofenac lub naproksen.
• Terapii fizykalnej: zastosowanie ciepłych okładów, masażu i fizjoterapii.
• Ćwiczeń rehabilitacyjnych: specjalnie zaprojektowane ćwiczenia, które pomagają wzmocnić ścięgno i złagodzić ból.
• Okładów z lodu: zastosowanie zimnych okładów na zapalenie ścięgna pomaga zmniejszyć obrzęk i ból.
• Ortez: stosowanie ortez i opasek uciskowych pomaga wzmocnić ścięgno i unieść jego ciężar.

Zaleca się także unikanie czynności, które nasilają ból, i dostarczenie organizmowi odpowiedniej ilości odpoczynku. W przypadku cięższych przypadków może być wymagana interwencja chirurgiczna.