Dynamiczne Badanie Nerwowo-mięśniowe (DNA™)

Kontekst zbiornika słów jest odpowiedni dla psychologii. Zbiornik odnosi się do dostępnych strategii radzenia sobie, których nauczyliśmy się jako mechanizmów obronnych. Utrzymywanie bezpiecznego zbiornika buduje bezpieczeństwo w układzie nerwowym raczej poprzez przemieszczenie niż zastąpienie. Co to oznacza?
Wewnątrz terapeutycznego otoczenia, natychmiastowo oceniamy jak systemy nerwowe naszego klienta (zbiorniki) dostosowują się do ich środowiska. Nasze systemy nerwowe dostosowują się do stresu środowiskowego na trzy sposoby: korzystnie, neutralnie i nieodpowiednio. W kontekście terapeutycznym, nie skupiamy się mocno na korzystnych lub neutralnych strategiach. Zamiast tego szukamy nieodpowiednich strategii, po to byśmy mogli wdrożyć naprawcze interwencje terapeutyczne. Podczas gdy w jakimś punkcie ta strategia była potrzebna i odpowiednia, nieodpowiednie strategie nie są zrównoważone i prowadzą do wtórnych nieodpowiednich kompensacji.
Na tym polega problem:
Nie możemy po prostu usunąć nieodpowiedniej strategii radzenia sobie. To tworzy lukę w zbiorniku. Ta luka jest potem czymś zastąpiona. Częściej niż rzadziej to “coś” jest również nieodpowiednie i potencjalnie ma niekorzystny wpływ.
Na tym polega rozwiązanie:
Musimy respektować oparte na przetrwaniu strategie układu nerwowego. Musimy z jasną intencją zastąpić nieodpowiednią strategię korzystnymi strategiami radzenia sobie.
Istnieje kilka kroków w uczeniu się jak i dlaczego używamy szablonu w Dynamicznym Badaniu Nerwowo-mięśniowym™ (DNA™). Zrozumienie natury kompensacji i jak prowadzić konwersację z układem nerwowym. ustala podstawy dla wszystkich naszych strategii badania.
Zbadajmy głębiej naturę nieodpowiedniej kompensacji. Potrzeby zmieniającego się środowiska, zdarzenie, wyzwala odpowiedź z naszego układu nerwowego. Początkowa odpowiedź staje się pierwotnym napędem. Kiedy układ nerwowy zauważy, że pierwotny napęd nie ma wystarczającej energii. aby podtrzymać adaptację, zrekrutuje wtedy więcej kompensacyjnych graczy. Są nazywani wtórnymi kompensacjami. Ich rola polega na podnoszeniu poziomu energii pierwotnego napędu.
Jeśli usuniemy wtórną kompensację, potencjalnie osłabiamy pierwotny napęd. To jest efektywnie tworzona luka w zbiorniku. Działa tutaj dobrze analogia do trójnogiego stołka. Jeśli pozbędziemy się nogi w stołku, wtórna kompensacja, stołek w większości przypadków stanie się niestabilny i zepsuje się.
Układ nerwowy ma wiele opcji na wypełnienie luki stworzonej przez usunięcie wtórnej kompensacji. Trygon Kinezjologii Stosowanej: ruch i struktura, fizjologia i subtelna energia ciała oraz związki limbiczne i emocje stają się podzbiorami opcji, które układ nerwowy może wykorzystać do podniesienia energii osłabionego pierwotnego napędu. Kiedy układ nerwowy wybiera system energetyczny z naszej fizjologii lub związków limbicznych, jest to potencjalnie zgubne. Kiedy zauważymy, że u naszych klientów występują niepożądane odpowiedzi na terapię, właśnie to zazwyczaj się dzieje.
Szablon, którego używamy w Dynamicznym Badaniu Nerwowo-mięśniowym™ odnosi się do tego na wiele sposobów. Moduł 1 jest całkowicie poświęcony nabywaniu niuansów bezpiecznego nawiązania konwersacji z układem nerwowym. Kiedy możemy efektywnie rozmawiać z układem nerwowym, wtedy możemy rozpoznać znaki potrzebne do utrzymania bezpiecznego zbiornika, zarówno naszego klienta jak i nas samych jako praktyków.

Manualne Badanie Mięśni (MMT) chociaż użyteczne, zwykle zdobywa złą reputację.
Być może z dobrego powodu. Praktycy otrzymują różne wyniki tworzące zamieszanie co stawia granice dla efektywności z którą możemy zapewnić odpowiednie leczenie dla klientów.
Na tym polega problem:
Praktycy otrzymują zniekształcone wyniki z MMT. Jedno źródło zamieszania stanowią praktycy sami w sobie, a drugie stanowi interpretacja odpowiedzi klienta.
Na tym polega rozwiązanie:
Praktycy potrzebują przeszkolenia z wielu niuansów manualnego badania mięśni.
Pierwszą rzeczą, którą musimy sobie uświadomić jako praktycy jest to, że możemy
i wpływamy na wynik naszego MMT. Nierozwiązane traumy, zarówno strukturalne
i limbiczne mogą zniekształcać wyniki. Nasze oczekiwania i projekcje, zarówno świadome jak i nieświadome, również mają wpływ na wyniki badania. Aby to rozwiązać, musimy najpierw zostać własnym klientem. Nasza własna osobista podróż stanie się źródłem podczas pracy z klientami. Nie jesteśmy w stanie przeprowadzić klienta przez proces przez który sami nie przeszliśmy.
Drugi powód zniekształconej odpowiedzi jest powiązany z informacją, którą otrzymujemy od klienta. Manualne Badanie Mięśni ocenia odpowiedź z układu nerwowego. W przypadku badania w stylu feed-back, praktyk dostarcza bodziec na który klient odpowiada. Wyniki mogą obejmować zniekształconą odpowiedź i jako praktycy musimy ją dalej zweryfikować. Istnieją dwie fałszywe pozytywne i jedna fałszywa negatywna, które pojawiają się regularnie w naszych badaniach. Jeśli ich nie zweryfikujemy, nasza korelacja powiązań i związku przyczynowego będzie zniekształcona.
Potrzebujemy specyficznego procesu lub protokołu aby określić kiedy odpowiedź ruchowa daje nam błędne dane. Istnieje kilka potencjalnych przyczyn błędnych danych.
Umiejętności Praktyka:
– to w jaki sposób łączymy się z układem nerwowym naszego klienta jest wysoce zróżnicowane. Intencje praktyka łącznie z tysiącem receptorów klienta prowadzą konwersację. Wynik konwersacji jest odzwierciedleniem umiejętności praktyka
w prowadzeniu tej konwersacji.
Neurologiczny Wkład naszego Klienta:
-neurologiczny wkład naszego klienta jest źródłem zniekształconych informacji. Sygnał aferentny jest współzależny z odpowiedzią eferentną z układu nerwowego. Dobry wkład/ Dobry wynik i Słaby wkład/ Słaby wynik. To dlatego zaczynamy od progresji wkładu neurologicznego i odpowiedzi lub pytamy czy układ nerwowy odpowiednio reaguje.
Dynamiczne Badanie Nerwowo-mięśniowe™ jest szablonem, który wykorzystujemy do pierwszej oceny zdolności układu nerwowego do reagowania i potem do oceny zdolności struktury do reagowania. Rozwój umiejętności praktyka w rozpoznawaniu niuansów MMT jest priorytetem podczas seminariów w Module 1. Protokoły, których używamy pozwalają praktykowi zidentyfikować kiedy pojawiają się dwie fałszywe pozytywne i/lub jedna fałszywa negatywna. To może zostać osiągnięte tylko w badaniu ruchu hybrydowego wykorzystując kombinację bezpośrednich i pośrednich strategii, aby podwójnie sprawdzić odpowiedź naszego klienta na ruch.

Strategia badania: globalnie / lokalnie / globalnie ma wiele zalet. Główną zaletą jest to, że globalna ocena daje układowi nerwowemu okazję do wykorzystania pierwotnej kompensacji. To pozwala praktykowi szybko zrównoważyć dysfunkcjonalny ruch.
Na tym polega problem:
Kiedy używamy modelu badania lokalnie/ lokalnie/ lokalnie, używamy podejścia ryzyk-fizyk. To jest podobne do szukania igły w stogu siana.
Na tym polega rozwiązanie:
Wykorzystujemy strategie globalnego badania, aby szybko zweryfikować pierwotny napęd dysfunkcji. Strategia globalnego badania uzupełnia pętlę feedbacku. Kiedy klient rozpoczyna ruch, układ nerwowy korzysta z dostępnych strategii ruchu. To nakierowuje pierwotny napęd na nieodpowiednią kompensację.
Badanie globalne składa się z wielu lokalnych składowych. Te lokalne składowe stają się budulcem dla bardziej złożonych globalnych ruchów. Kiedy zweryfikujemy lokalne składowe, możemy bardzo szczegółowo dojść do natury pierwotnego napędu. Możliwości wynikające z trygonu Kinezjologii Stosowanej: ruch i struktura, fizjologia i subtelna energia ciała oraz związki limbiczne i emocje.
Pierwsze globalne badanie sprowadza nas do odpowiedniego sąsiedztwa. Ocena lokalnych składowych sprowadza nas do odpowiedniego domu. Jeśli będziemy kontynuować proces trafimy do odpowiedniego pokoju w odpowiednim domu w odpowiednim sąsiedztwie.
To kładzie u podstaw nacisk na ekstremalnie wydajne badanie.
Po dokładnym zweryfikowaniu pierwotnego napędu, odzyskaniu normalnej odpowiedzi, możemy przejść z powrotem do globalnego ruchu, aby wykonać ponowną ocenę. Podejście globalnie/ lokalnie/ globalnie jest dużo szybsze w weryfikowaniu pierwotnego napędu nieodpowiedniej kompensacji.

Kiedy oceniamy ruch, każda dysfunkcja ma potencjał obejmujący wiele części. Sposób w jaki śledzimy lub mapujemy dysfunkcjonalne składowe może powodować różnice w wyniku.
Na czym polega problem:
Wtórna kompensacja będzie odciągać nas od pierwotnego napędu.
Na czym polega rozwiązanie:
Mapowanie jest procesem korelującym wszystkie części w prezentacji naszego klienta. Musimy leczyć każdą część jako potencjalny symptom i całkowicie zweryfikować prezentację zanim wdrożymy strategie naprawcze. To znowu odnosi się do pierwszego rozważania, że nie chcemy usuwać wtórnej strategii radzenia sobie, bo to może wytworzyć osłabienie w zbiorniku.
Proces mapowania stosowany w Dynamicznym Badaniu Nerwowo-mięśniowym™ specyficznie różnicuje dysfunkcje by dotrzeć do pierwotnego napędu nieodpowiedniej kompensacji dla jakiegokolwiek ruchu. Proces naszego wnikania, historia i symptomy zaczynają budować mapę. Wtedy wykorzystujemy globalne strategie badania, aby doprowadziły nas do odpowiedniego sąsiedztwa. Potem zaczynamy różnicować lokalne składowe. To doprowadza nas do odpowiedniego domu. Kiedy dotrzemy do specyfiki pierwotnego napędu, znajdujemy się w odpowiednim pokoju, w odpowiednim domu i w odpowiednim sąsiedztwie.
Kiedy mapujemy rozpatrujemy powiązanie: symptom / związek przyczynowy. Dla każdego symptomu istnieje jakiś związek przyczynowy. Ten związek przyczynowy jest potencjalnie symptomem czegoś innego. Chcemy mapować te korelacje, aż osiągniemy największy wspólny mianownik. Jak wiele jest poziomów dla każdej dysfunkcji. Lubię nazywać to podążaniem po nitce do kłębka. Każdy puzzel staje się wskazówką która prowadzi Cię do następnej części.
To powinno zostać zilustrowane. Dla ułatwienia zrobię to używając ogólnej terminologii.
Ruch:: ruch odnosi się do funkcji ruchu/ów lub do specyficznej stymulacji receptora
Przestrzeń: przestrzeń odnosi się do terapeutycznej lokalizacji punktu korelacji. Ta przestrzeń powinna być zweryfikowana, by określić specyfikę natury zakłócenia, np. czy jest strukturalna, fizjologiczna lub limbiczna?
Przykład:
Badanie globalne, GA:
GA ujawnia nieodpowiednią kompensację – wystąpiła korelacja ze związkiem limbicznym (emocja)
Lokalne Składowe:
– Ruch A ujawnił nieodpowiednią kompensację – wystąpiła korelacja z Przestrzenią D
– Ruch B ujawnił nieodpowiednią kompensację – wystąpiła korelacja z Przestrzenią C
– Ruch C ujawnił nieodpowiednią kompensację – wystąpiła korelacja z Przestrzenią D
– Teraz badamy Przestrzeń D
– Ruch D ujawnił nieodpowiednią kompensację – wystąpiła korelacja z Przestrzenią E
– Teraz badamy Przestrzeń E
– Ruch E ujawnił nieodpowiednią kompensację – wystąpiła korelacja ze związkiem limbicznym
– Związek limbiczny jest tym samym związkiem co związek globalnego badania. Mamy teraz zatoczone całe koło i dokładnie zweryfikowany pierwotny napęd, związek limbiczny.
– Jeśli skupimy się na związku limbicznym w Przestrzeni E i odpowiednio wskażemy ruchy A, B i C będziemy mieć poprawione prawdziwe źródło globalnej dysfunkcji ruchu.
To sprowadza nas z powrotem do pierwszego dogmatu, utrzymywania bezpiecznego zbiornika. Jeśli mielibyśmy podążać za modelem lokalnie/ lokalnie/ lokalnie paradygmatu „leczenia tego co znajdziesz”, po zbadaniu Ruchu A i Terapeutycznie Zlokalizowanej Przestrzeni D, wykonalibyśmy uwolnienie tkanki lub korekcję w Przestrzeni D. Przestrzeń D jest wtórną kompensacją. To byłoby jak pozbywanie się jednej nogi trójnogiego stołka.
Ta pustka w strategii radzenia sobie będzie potencjalnie podkręcać ilość bodźcowania na Przestrzeń E i związki limbiczne. Kiedy ludzie reagują limbicznie na interwencje terapeutyczne, to dlatego, że nie dociera się odpowiednio do pierwotnego napędu. Zamiast tego oni usuwają stabilność, której potrzebuje wtórna kompensacja. To jest istotna kwestia bezpieczeństwa! Musimy się upewnić, że docieramy do napędu najwyżej priorytetowości dla danej dysfunkcji.
Początkowo proces ten może wydawać się podejściem żółwia i zająca. Zając symbolizowałby podejście: leczenia tego co się znajdzie. Żółw z kolei spogląda na pełną prezentację zanim użyje ogniskowego skupienia na strategiach naprawczych, które dają największy wpływ przy małym nakładzie interwencji podczas zachowania pierwszego dogmatu, utrzymywania bezpiecznego zbiornika.

Zasada SAID wpływa na wynik naszej pracy. Kiedy optymalnie wykorzystamy zasadę SAID, zmaksymalizujemy korzystne zmiany w odpowiedzi układu nerwowego na ruch z minimalnym nakładem interwencji manualnych.

Na czym polega problem:
Układ nerwowy interpretuje informacje, które otrzymuje. Kiedy interpretacja jest niekompletna, wykorzystując strategię terapeutyczną osiągniemy wyniki poniżej optymalnych.
Na czym polega rozwiązanie:
Kiedy wykorzystujemy proces mapowania, by dokładnie zidentyfikować pierwotny napęd dysfunkcji ruchu, wtedy mamy szablon, który wskazuje układowi nerwowemu by używał terapeutycznych strategii dla optymalnych wyników.
Wstępne kroki, które wykonujemy podczas naszego procesu ewaluacji wpływają na wynik. Proces mapowania tworzy przejrzystość w prezentacji naszego klienta. Przyczyna i efekt powiązania symptom – związek przyczynowy ze wszystkimi zdarzeniami, które się pojawiły w osobistych doświadczeniach są brane pod uwagę.
Posiadając kompletną mapę, możemy zidentyfikować pierwotny napęd i/lub możemy zidentyfikować bezpieczny punkt wejścia. Czasami pierwotny napęd jest zbyt duży i groźny dla wewnętrznych zasobów klienta by odpowiednio zareagować. W tym przypadku musimy stopniowo zbudować zaufanie w zdolność układu nerwowego do odpowiedzi. To jest w szczególności prawdą jeśli mówimy o związkach limbicznych. Musimy być ostrożni, aby nie usunąć potrzebnej wtórnej kompensacji.
Kiedy używamy zasady SAID w naszych strategiach naprawczych, możemy osiągnąć optymalne korzystne zmiany z minimalnym nakładem interwencji. Specyficzny sposób kierowania układem nerwowym wpływa na wynik. Kiedy odpowiednio pokierujemy układem nerwowym, wtedy układ nerwowy zrozumie w jaki sposób wszystkie części są ze sobą wzajemnie powiązane.
Jeśli nie kierowaliśmy systemem nerwowym odpowiednio, wtedy układ nerwowy musi interpretować co, jak i dlaczego z kawałków pasujących do siebie. Często układ nerwowy nie jest w stanie wypełnić luk.
Kiedy to się wydarzy nasze strategie naprawcze będą w najlepszym razie tymczasowe. Z tego powodu klienci będą wracać z tą samą prezentacją raz po razie. System nerwowy nie otrzymuje wystarczających informacji, by zbudować długotrwałą zmianę. Zamiast tego kiedy obciążenie środowiska wzrasta ponad możliwości, układ nerwowy wraca to znanych strategii radzenia sobie lub tworzy nowe.
Zasada SAID jest naszym sprzymierzeńcem w wydajności. Kiedy dokładnie mapujemy prezentację naszych klientów i wskazujemy układowi nerwowemu części układanki, nasze strategie naprawcze mogą osiągać optymalne wyniki. Wykorzystanie zasady SAID pozwala praktykowi pracować mądrzej, nie ciężej. Ostatecznie jest to wygrana zarówno dla praktyka jak i klienta.
Studium Przypadku: ten fragment pochodzi z ostatniego egzaminu z biegłości w DNA™ Moduł 1
Intencja: Ocena aparatu oddechowego
Umiejętności globalne: Postawa QiGong
Wzrokowo: wygląda na to, że przepona wychodzi poza swoją liniowość tworząc brak integralności w cylindrze rdzenia (core’u)
MMT: Funkcjonalna Dysfunkcjonalna Odpowiedź: Korelacja ze Związkiem Limbicznym

Komponenty Lokalne:
m. kolcowy części krzyżowej / m. wielodzielny – normalnie reagujący
TVA – normalnie reagujący
Dno Miednicy – funkcjonalne dysfunkcjonalne
Weryfikacja Dna Miednicy:
Strukturalnie – L podpotyliczne TL
Weryfikacja L podpotylicznych – funkcjonalne dysfunkcjonalne
Strukturalnie – R szczęka TL
Weryfikacja R szczęka – funkcjonalne dysfunkcjonalne
Związek Limbiczny TL- ten sam związek co związek globalnego ruchu
Podwójne sprawdzenie naszej pracy:
TL Klienta R Szczęka
Ponowna ocena PF i L podpotylicznych
Normalna Reakcja
Korekcja:
Wskazuje powiązane ze sobą ruchy układowi nerwowemu (kolejność ma znaczenie)
Układ limbiczny trzyma się punktów Benneta ( trzymanie głowy, obserwacja oddechu)
Ponowne badanie: ( w tej samej kolejności)
PF normalna reakcja
mm. podpotyliczne normalna reakcja
Szczęka normalna reakcja
Ponowne umieszczenia lokalnych składowych w Globalnym Ruchu
Normalna Reakcja!

Pierwszym rozważaniem jest utrzymanie bezpiecznego zbiornika. Dodajemy stabilność do systemu. Nie usunęliśmy strategii radzenia sobie tworzących osłabienie. Dawny paradygmat MMT wskazywałby, że powinniśmy uwolnić mm. podpotyliczne. Gdybyśmy próbowali naprawić dysfunkcjonalną komponentę, która jest skorelowana ze związkiem limbicznym, potencjalnie wzrosłaby objętość tego wkładu limbicznego. A to w zasadzie pozbyłoby się trzeciej nogi z trójnogiego stołka.
Związki limbiczne mogą mieć wiele warstw odzwierciedlających szablon pierwotnych i wtórnych kompensacji, więc osłabiamy intensywność związków. Niekoniecznie usuwamy czy likwidujemy. Osłabiamy intensywność, tak by układ nerwowy mógł odpowiednio reagować na środowisko. Podczas gdy może być potrzebne więcej pracy by wywołać trwałe zmiany, z jedną korekcją, przywracamy funkcję ruchu we wszystkich komponentach lokalnych i w początkowym globalnym badaniu. To mogłoby się nie wydarzyć gdybyśmy nie użyli zasady SAID w naszym badaniu i korekcji.